ALS GOD DE KRAAN DICHTHOUDT....
Wat fijn als er gezegd kan worden: Dank God, wij hebben het goed en door Zijn genade kunnen wij doen wat wij willen. Door Zijn genade hebben wij wat wij hebben en in het geloof kunnen wij Hem eren voor wat wij nog zullen ontvangen. Door onze afhankelijkheid van Hem, staan wij nog in de begenadigde positie om Hem oprecht te dienen en te volgen volgens Zijn Woord. Door er nog zo veel mooie woorden aan toe te voegen en met de gepaste Schriften erbij (kan toch niet verkeerd zijn ?) loven en prijzen wij Hem voor alles wat wij hebben. Hierin is onze denk en leefwijze toch een mooie zaak...
Hiertegenover ontstaat de vraag van en door hen die het dan weer niet zo vredevol en gezegend hebben: Wij, die in nood zijn op gebied van onze dagelijkse behoeften, moeten wij dan meer en/of anders bidden? Als God door de een of andere reden totale afhankelijkheid op gebied van voorziening vereist, is het gebed om hulp van diegenen die in nood zijn dan anders als van diegenen die het goed hebben? Is er voor ons die in nood verkeren dan geen overwinnings- en dankgebed omdat er (bijna) nooit een doorbraak is? Ons gebedsvorm is altijd vragend en smekend voor de dagelijkse voorziening, maar het komt niet - of te laat - en dan volgt er weer een gebed om bescherming tegen de negatieve gevolgen vanwege een maatschappelijk systeem dat zich de rug toekeert indien er niet meegedraaid wordt. Het hoofdgebed van diegenen die in nood verkeren is gebaseerd op financiële voorziening, genezing, het zoeken van mogelijkheden om het dagelijks brood op tafel te krijgen.....Het is alsof zij niet verder en hoger kunnen komen dan een gebed en smeekbede voor voorziening, nood en behoefte. Zij blijven in deze spiraal van smeekbede...elke dag, elke maand en elke jaar.
Zou God hen daar willen houden? Waarom gaat de kraan voor deze groep niet open? Kan het dienen van God met alles wat dat dan ook mag inhouden en als wedergeboren kind van God, zo verschillend zijn? Waarom zijn er dan verschillen? Is het een zaak van vragen, smeken en dan verkrijgen of is het eerder een zaak van danken voor wat zij zelf kunnen en de mogelijkheden dei zij hebben om "zelf" te voorzien?
Hiertegenover ontstaat de vraag van en door hen die het dan weer niet zo vredevol en gezegend hebben: Wij, die in nood zijn op gebied van onze dagelijkse behoeften, moeten wij dan meer en/of anders bidden? Als God door de een of andere reden totale afhankelijkheid op gebied van voorziening vereist, is het gebed om hulp van diegenen die in nood zijn dan anders als van diegenen die het goed hebben? Is er voor ons die in nood verkeren dan geen overwinnings- en dankgebed omdat er (bijna) nooit een doorbraak is? Ons gebedsvorm is altijd vragend en smekend voor de dagelijkse voorziening, maar het komt niet - of te laat - en dan volgt er weer een gebed om bescherming tegen de negatieve gevolgen vanwege een maatschappelijk systeem dat zich de rug toekeert indien er niet meegedraaid wordt. Het hoofdgebed van diegenen die in nood verkeren is gebaseerd op financiële voorziening, genezing, het zoeken van mogelijkheden om het dagelijks brood op tafel te krijgen.....Het is alsof zij niet verder en hoger kunnen komen dan een gebed en smeekbede voor voorziening, nood en behoefte. Zij blijven in deze spiraal van smeekbede...elke dag, elke maand en elke jaar.
Zou God hen daar willen houden? Waarom gaat de kraan voor deze groep niet open? Kan het dienen van God met alles wat dat dan ook mag inhouden en als wedergeboren kind van God, zo verschillend zijn? Waarom zijn er dan verschillen? Is het een zaak van vragen, smeken en dan verkrijgen of is het eerder een zaak van danken voor wat zij zelf kunnen en de mogelijkheden dei zij hebben om "zelf" te voorzien?
Past. Mike Maeriën
Geen opmerkingen:
Een reactie posten