.... door Eric Van den Eynden
Als iemand die je dierbaar is sterft, sta je oog in oog met één van de meest aangrijpende gebeurtenissen uit je leven. Heel wat herinneringen komen dan naar boven....waar je troost in zoekt. Tot voor enkele dagen kon ik deze herinneringen delen met mijn moeder. Uren sprak ze over de mooie dingen die we samen beleefde, de vakanties, de geboorte van de kleinkinderen, de zorg voor ons...haar gezin.
Als 14 jarig meisje vertrok mams naar Kongo, hier leerde ze Afrika kennen op zijn best. Haar verdere leven is steeds in het teken blijven staan van dit, voor haar, prachtig continent. Ze vond daar haar liefde, mijn vader, ze baarde daar haar kinderen, ze was daar omringd door haar familie en al haar vrienden. De hemel is daar altijd blauw en de zon laat het nooit afweten, zei ze, fel gekleurde vogels in een tropische omgeving. Voor haar was daar een paradijs.
10 jaar geleden is ze voorgoed terug gekomen naar het kleine land aan de Noordzee, waar het koud en regenachtig is en waar haar zon zich niet vaak laat zien. Na een moeilijke aanpassingsperiode in België kwam het verdict. Mams had kanker...geen inspanning was voor haar teveel om deze ziekte te overwinnen!! Alle therapieën, alle zalfjes, poedertjes en olietjes hebben de revue gepasseerd. Niet kon haar redden, al wou ze dat niet zien. Haar geloof gaf haar de kracht om steeds de pijn te verbijten en een glimlach te geven aan ieder die het wilde zien.
Haar wereld werd heel klein, beperkt in de huiskamer, gekluisterd aan een bed. Met de beste zorgen omringd... En toch had mams nog hoop !! Op de ene dag, sprak ze in de toekomst en een ander dag later hoorde ze bij het verleden. Voor de eerste maal zolang ik mijn moeder ken, heeft ze het opgegeven, ze heeft diegenen die ze lief heeft losgelaten, om diegenen die ze lief had, terug te vinden. Ik wens haar de hemel toe, zo blauw als die in Afrika, waar haar zon nooit zal ondergaan, en waar vogels altijd zingen.
Tot slotte wil mijn laatste woorden richten naar mijn moeder, de vrouw die me alles leerde...
Als 14 jarig meisje vertrok mams naar Kongo, hier leerde ze Afrika kennen op zijn best. Haar verdere leven is steeds in het teken blijven staan van dit, voor haar, prachtig continent. Ze vond daar haar liefde, mijn vader, ze baarde daar haar kinderen, ze was daar omringd door haar familie en al haar vrienden. De hemel is daar altijd blauw en de zon laat het nooit afweten, zei ze, fel gekleurde vogels in een tropische omgeving. Voor haar was daar een paradijs.
10 jaar geleden is ze voorgoed terug gekomen naar het kleine land aan de Noordzee, waar het koud en regenachtig is en waar haar zon zich niet vaak laat zien. Na een moeilijke aanpassingsperiode in België kwam het verdict. Mams had kanker...geen inspanning was voor haar teveel om deze ziekte te overwinnen!! Alle therapieën, alle zalfjes, poedertjes en olietjes hebben de revue gepasseerd. Niet kon haar redden, al wou ze dat niet zien. Haar geloof gaf haar de kracht om steeds de pijn te verbijten en een glimlach te geven aan ieder die het wilde zien.
Haar wereld werd heel klein, beperkt in de huiskamer, gekluisterd aan een bed. Met de beste zorgen omringd... En toch had mams nog hoop !! Op de ene dag, sprak ze in de toekomst en een ander dag later hoorde ze bij het verleden. Voor de eerste maal zolang ik mijn moeder ken, heeft ze het opgegeven, ze heeft diegenen die ze lief heeft losgelaten, om diegenen die ze lief had, terug te vinden. Ik wens haar de hemel toe, zo blauw als die in Afrika, waar haar zon nooit zal ondergaan, en waar vogels altijd zingen.
Tot slotte wil mijn laatste woorden richten naar mijn moeder, de vrouw die me alles leerde...
...HAKUNA MATATA...
wat betekent: geen zorgen meer, wees gelukkig !!!
wat betekent: geen zorgen meer, wees gelukkig !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten